چشم اندازی به چگونگی ظهور

   از اخبار و احادیث پیامبر گرامی و امامان معصوم استفاده می شود که ظهور و انقلاب حضرت مهدی (عج) از مکّه آغاز می شود؛ بدین گونه که شهر مقدّس قم، معدن فضل و دانش و مرکز نشر و تبلیغ اسلام می شود و قم و ایران، حجّت بر ملّت های مسلمان و سایر ملل جهان می شود و کسی نمی ماند که دین و دانش و وی نرسیده باشد و این دوران، نزدیک به ظهور قائم است.

   امام صادق (ع) فرمود:

   «به زودی شهر کوفه از مومنان خالی می گردد؛ به گونه ای که مار در جایگاه خود فرو می رود علم نیز این چنین از کوفه رخت برمی بندد و از شهری به نام قم آشکار می شود و آن سامان معدن فضل و دانش می گردد؛ به نحوی که در زمین کسی در استضعاف فکری به سر نمی برد؛ حتّی نوعروسان در حجله گاه خویش. و این قضایا نزدیک ظهور قائم و وقوع می پیوندد.

   خداوند سبحان قم و اهلش را برای رساندن پیام اسلام، قائم مقام حضرت حجّت می گرداند؛ اگر چنین نشود، زمین اهل خودش را فرو می برد و در زمین، حجّتی باقی نمی ماند.

   دانش از این شهر به شرق و غرب جهان منتشر می گردد؛ بدین سان بر مردم اتمام حجّت می شود و کسی باقی نمی ماند که دین و دانش به وی نرسیده باشد؛ آنگاه قائم (ع) ظهور می کند و ظهور وی باعث خشم و غضب خداوند بر بندگان می شود؛ زیرا خداوند از بندگانش انتقام نمی گیرد مگر بعد از آنکه آنان وجود مقدّس حضرت حجّت را انکار نمایند.» (بحارالانوار، ج60، ص213) 

   البتّه اجرای این نقش اطلاع رسانی، نیاز به برپایی حکومتی شامل دستگاه های تبلیغاتی قوی دارد؛ که متوقف بر انقلاب اسلامی و نابودی رژیم طاغوتی و همکاری مردمی است که اطراف رهبر حقّی که به سوی خداوند دعوت می کند جمع شوند.

   چنانچه امام کاظم (ع) فرمود:

   «مردی از قم، مردم را به سوی خدا دعوت می کند؛ افرادی گرد او جمع می شوند که قلب هایشان همچون پاره های آهن ستبر است که بادهای تند حوادث آنان را نمی لغزاند؛ از جنگ خسته نمی شوند و نمی ترسند؛ اعتماد آنان بر خداست و سرانجام کار از آن پرهیزگاران است.» (بحارالانوار، ج60، ص216)

   برقراری جمهوری اسلامی تا انقلاب جهانی مهدی (عج) تداوم می یابد و پرچم را به دست توانای صاحب اصلی آن {حضرت مهدی} می سپارند.

   امام باقر (ع) فرمود:

   «گویا می بینم گروهی از مشرق زمین خروج می کنند و طالب حقّند اما آنها را اجابت نمی کنند؛ مجددا برخواسته هایشان پافشاری می کنند امام مخالفان نمی پذیرند و وقتی چنین وضعی را مشاهده می کنند، شمشیرها را به دوش کشیده، در مقابل دشمن می ایستند؛ این جاست که پاسخ مثبت می گیرند اما این بار نمی پذیرند؛ تا این که همگی قیام می کنند و درفش هدایت را جز به دست توانای صاحب شما، حضرت مهدی (عج) به کسی دیگر نمی سپرند.

کشته های آنها شهید محسوب می شوند؛ اما اگر من آن زمان را درک می کردم، خویشتن را برای یاری صاحب این امر نگه می داشتم.» (بحارالانوار، ج52، ص243 – غیبت نعمانی ص 145)

منبع: کتاب از ظهور تا پیروزی حضرت مهدی (عج) - مولف: سید حسین تقوی