تشرف یافتگان 3) ابوراجح

   در شهر حلّه، مرد جفاپیشه ای بود به نام مرجان صغیر که نسبت به اهل بیت دشمنی می ورزید، ولی ابو راجح علاقمند به خاندان رسالت بود و از دشمنان آنان، بیزاری می جست. روزی جاسوسان به حکام خبر دادند که ابوراجح خلفا را بدگویی می کند؛ او را احضار کرد و دستور شکنجه و شلّاق صادر شد. آنقدر او را زدند که دندان هایش ریخت؛ سپس زبان او را از کام کشیدند و بینی او را سوراخ و ریسمان از آن عبور دادند و در کوچه های حلّه می کشیدند. به حاکم خبر دادند که ابوراجح از پا افتاده؛ دیگر امکان برگرداندن او در کوچه ها نیست. حاکم دستور اعدام صادر کرد، اما برخی گفتند: او پیر است و پیکرش درهم شکسته، او خواهد مرد و نیازی به اعدام نیست؛ پس او را رها کردند. نزدیکانش آمدند و او را به خانه بردند. همه فکر می کردند که به زودی می میرد؛ ولی فردای آن روز دیدند او سالم و پر نشاط، به نماز ایستاده؛ دندان هایش سالم و زخم هایش بهبود یافته. همه حیرت زده از او حقیقت واقعه را پرسیدند.

   او گفت: در اوج درد و رنج، به حضرت مهدی (عج) متوسل شدم و از او طلب فریادرسی نمودم. ایشان وارد خانه ام شدند و دست گره گشا و شفابخش خویش را بر چهره ام نهادند و فرمودند:

   «اخرج و کدّ علی عیالک فقد عافاک الله تعالی؛ برخیز و از خانه بیرون برو و برای اداره زندگی خود و خانواده تلاش کن، خدا نعمت صحّت و سلامت را دگربار به تو برگردانده است.»

  شمس الدّین محمّد که این روایت را آورده است، می گوید: درحالی ابو راجح را دیدم که طراوت جوانی او برگشته، چهره اش گندم گون و قامتش برافراشته بود.

   خبر عنایت حضرت مهدی (عج) در شهر حلّه پیچید. حاکم بیدادگر او را احضار کرد. هنگامی که او را صحیح و سالم دید، سخت به وحشت افتاد و رفتار ظالمانه خویش را با رهروان اهل بیت (ع) تغییر داد و روش عادلانه پیش گرفت. ابوراجح پس از دیدار با حضرت، گویی جوانی 20 ساله بود و شگفت انگیز اینکه تا پایان عمر، همان طراوت جوانی را با خود داشت. (بحارالانوار ج52 ص70)

منبع: کتاب از ظهور تا پیروزی حضرت مهدی (عج) – مولف: سید حسین تقوی

این بار تکرار نکنیم...

   موسی کلیم الله، کسی که خدا با او هم‌کلام شد. یکی از انبیای الهی. پیامبر یکی از بزرگترین قوم‌ها؛ قوم بنی‌اسرائیل. کسانی که در آن زمان به معنی حقیقی قوم برگزیده بودند. قومی که بخاطر انتخاب خدا و قبول پیامبری پیامبرش، خدا نیز آنها را برگزید تا حکومتی درخور شأنشان در زمین برپاکنند.پس با خدا عهدی بستند و مسیری سخت را به امید تحقق وعدۀ الهی به پیش گرفتند.

   هارون، برادر موسی و جانشین او در زمان غیبتش بود. کلیم الله، قوم خویش را برای عبادت خدا و کسب تکلیف ترک کرد و همه چیز را به هارون سپرد.

    زمان وعده داده شده گذشت و از موسی خبری نشد. ولوله‌ای در جماعت براه افتاد. هرکس چیزی می‌گفت:

موسی ما را فراموش کرده.

او کهنسال بود، حتما مرده است....

   هارون در تلاش برای ایجاد آرامش و هدایت مردم بود که صدایی از میان جمعیت برخواست که:

«ای مردم! من سامری، همراه و از نزدیکان موسی هستم. همۀ شما مرا می‌شناسید. من تمام این راه و در سخت‌ترین مسیرها در کنار او و حامی وی بوده‌ام. باید خبر مهمی به شما بدهم. ...»

   به این ترتیب از غفلت و ترس مردم سوء‌استفاده کرده، خود را جانشبن موسی خواند. مردم نادان پذیرفتندش و وصی نبی خدا، هارون را کنار زدند. ... .

   دین خدا درحال نابودی بود. ظلم و فساد زمین را گرفته بود. در گوشه‌ای از این خاک پهناور، بانویی پاکدامن در حال عبادت خدا بود. فرستاده‌ای از سوی خدا بشارت تولد فرزندی پاک را به وی داد، فرزندی که ولادتش تنها با معجزه امکان‌پذیر بود؛ کلمه‌ای از کلمات الله.

   دوباره بوی خدا در زمین پیچید و بشریت به انسانیت نزدیکتر شد. اما این آرامش دوام چندانی نداشت، گویا کسی از ابتدای خلقت انسان، در تلاش برای نابودی او بود و راه آن را در گرفتن انسانیت از او یافت، تا به پستی حیوان بکشاندش.

   مسیح عروج کرد. خدا تاب نیاورد بی‌حرمتی مردم به او را ببیند، پس رسولش را نزد خود برد.

   پطرس، از حواریون و جانشین برحق عیسی‌بن‌مریم بود، اما مردم نپذیرفتندش. شاید وجودشان دیگر تحمل آن همه خوبی را نداشت. شاید می‌دانستند که او نیز بمانند مسیح‌بن‌مریم (ع) بی‌عدالتی را تاب نمی‌آورد. شاید نگران کیسه‌های زر و سیم خود بودند که با اموال دیگران سنگین شده بود.

شاید ... . 

تشرف یافتگان2) مقدّس اردبیلی

   علّامه مجلسی از گروهی و آنان، از سیّد میر علّام نقل کرده اند که؛

«در ساعت های آخر شب، در صحن امیرالمومنین بودم؛ دیدم {در خلوت شب} مردی به سوی مرقد می آید. به او نزدیک شدم، دیدم مقدّس اردبیلی است. خود را به او نشان ندادم و مراقب او بودم. او به درب حرم {که بسته بود} رسید، اما با رسیدن او، درب گشوده شد و وی وارد حرم شد. اما با کسی حرف می زد و سپس از حرم خارج شد و درب ها بسته شد. مقدّس اردبیلی به سوی مسجد کوفه حرکت کرد و من نیز {به طوری که او مرا نبیند} از پس او روان شدم. وارد مسجد کوفه شد؛ به سوی محراب شهادت رفت و مدّتی درنگ و سپس به سوی نجف برگشت.

   در میانه راه، من سرفه کردم؛ او متوجه من شد و فرمود: میر علّام تو هستی؟! پاسخ دادم: آری. گفت: چه می کنی؟ گفتم: من از همان لحظات ورود شما به حرم مولا، تاکنون با شما بودم. شما را به صاحب این قبر سوگند، مرا از آنچه برایتان پیش آمده با خبر سازید! گفت: اگر تعهّد کنی تا زنده ام به کسی نگویی، حقیقت را به تو می گویم. من تعهّد دادم؛ او گفت:

   من در مسائل پیچیده علمی-فقهی آمدم از روح بلند مولا، پاسخ بگیرم؛ هنگامی که به حرم رسیدم، درها گشوده شد؛ ولی ندایی از جانب قبر آمد که برو مسجد کوفه، سوال خود را از مهدی (عج) بپرس! به سرعت به مسجد کوفه آمدم؛ نزدیک محراب رفتم. حضرت آنجا نیایش می کرد. مسائل خود را پرسیدم و ایشان پاسخ گفتند. اینک به خانه خویش برمی گردم.» (بحارالانوار، ج52، ص175)

منبع: کتاب از ظهور تا پیروزی حضرت مهدی (عج) – مولف: سید حسین تقوی

کد رهبر انقلاب به جوانان انقلابی

   آیت الله خامنه ای: همان‌طور که در مباهله همه‌ی ایمان در مقابل کفر قرار گرفت، امروز، همه‌ی ایمان در نظام جمهوری اسلامی در مقابل کفر قرار گرفته است.

   این ایّام هم ایّام مهمّی است؛ هم یادبود حادثه‌ی عجیب مباهله، هم نزول سوره‌ی هل‌اتی‌، هم نزدیکی ایّام محرّم، هم از لحاظ وضعیّت منطقه و حسّاسیّت حوادثی که در منطقه در جریان است، روزهای مهمّی است؛ برهه‌ی مهمّی است.

   خطاب من به شما بچّه‌های انقلاب، جوانهای انقلاب که بحمدالله در یکی از مسائل مهمّ کشور، یعنی امنیّت دریا سهیم و فعّال هستید، این مضمون است که اهمّیّت کار خودتان را امروز بفهمید و بدانید.

   همان‌طور که در مباهله همه‌ی ایمان در مقابل کفر قرار گرفت، امروز، همه‌ی ایمان در نظام جمهوری اسلامی در مقابل کفر قرار گرفته است؛ و همان‌طور که معنویّت و صفا و اقتدار معنوی پیغمبر اکرم و خانواده‌اش توانست دشمن را از میدان خارج کند، به فضل الهی و به حول‌وقوّه‌ی الهی ملّت ایران با اقتدار خود و با معنویّت خود دشمن را از میدان خارج خواهد کرد.

در دیدار فرماندهان و کارکنان نیروی دریایی سپاه پاسداران   1394/7/15           

منبع: جنبش مصاف

من مسیحی میشوم عیسی اگر ثابت کند ...

من  مسیحی  می شوم، عیسی  اگر  ثابت  کند               مرده ای  را  زنده  کرده  او  بدون  یا علی "ع"

یا  کلیمی  میشوم،  موسی  اگر  ثابت کند                اژدها کرده  عصا  را  او  بدون  یا علی "ع"

من  غلام  یوسف  بازار  مصرم گر بدانم                   کرده   بیچاره   زلیخا  را  او  بدون  یا علی "ع "

        پیرو  دین  خلیلم گر  بگوید  مدعی                جان  مرغان کرده  احیا  او  بدون   یا علی "ع"

چون  بگوید  حضرت  یونس  مریدش  میشوم                 زنده   مانده   قعر دریا  او  بدون   یا علی "ع"

مسلک  نوح  نبی  را   پیشه   میسازم  بدانم             گشته   فارغ  از  بلایا  او  بدون   یا علی "ع "

اولین  سنی  عالم میشوم  پیغمبرم گوید اگر             کرده   دینش  را  محیا  او   بدون   یا علی "ع"